โลกใหม่ใกล้มือคว้า

มีทรัพย์นับแสนล้าน
แต่พลัดบ้านพลัดแผ่นดิน
มีทรัพย์เพียงพอกิน
สุขในศีลกินในธรรม
เว้นขาดอกุศล
สั่งสมผลกุศลกรรม
ชำระจิตน้อมนำ
บริสุทธิ์ผุดผ่องใส
ร่วมคิดร่วมใจกัน
ร่วมเสกสรรค์สังคมใหม่
สังคมรวยน้ำใจ
กินอยู่รวมเป็นชุมชน
กินอยู่แต่พอเพียง
เพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตตน
ส่วนเกินสละพ้น
เจือจานเกื้อเพื่อเป็นทาน
วันหน้าเบิกฟ้าใหม่
สังคมไทยจักสุขศานต์
ด้วยธรรมาภิบาล
ตามวิถีชนมีธรรม
บทประพันธ์ของ

พ.ต.ท.รุ่งโรจน์ เรืองฤทธิ์

บรรณาธิการหนังสือพิมพ์

“เราคิดอะไร”

กำลังใจให้ทุกชีวิต

หยุดเถิดน้องอย่าร้องไห้
มวลดอกไม้ยังจะบานตระการฝัน
หยาดน้ำค้างยังจะหวานทานตะวัน
ละอองไอยังจะฟั่นกลั่นน้ำฟ้า
หมู่หิ่งห้อยยังจะร้อยแสงระยิบ
ดวงราตรียังกระพริบเกลื่อนเวหา
วิหคน้อยเจื้อยแจ้วจำนรรจา
ก้อนเมฆายังจะฝ่าพายุลม
หลากเกสรยังจะบ่มให้โลกหอม
ฤดูกาลก็ยังพร้อมเวียนประหงม
สะพานรุ้งยังจะรอให้รื่นรมย์
ถนนรักยังจะชมให้ชื่นทาง
ฟืนชีวิตยังจะใช้ไฟชีวิต
รอยลิขิตยังจะสดให้เสกสร้าง
โฉมแห่งพรุ่งยังจะรุ่งอรุณราง
มุมมืดร้างยังจะพร่างด้วยแสงพราย
ไก่ตัวเก่ายังโก่งขันเพื่อวันใหม่
ลมหายใจยังกรุ่นหอมมิจางหาย
พยุงกายให้หยัดสู้กู้ชีวี
หยุดเถิดน้องอย่าร้องไห้
มวลดอกไม้ยังจะบานตระการฝัน
หยาดน้ำค้างยังจะหวานทานตะวัน
ละอองไอยังจะฟั่นกลั่นน้ำฟ้า
หมู่หิ่งห้อยยังจะร้อยแสงระยิบ
ดวงราตรียังกระพริบเกลื่อนเวหา
วิหคน้อยเจื้อยแจ้วจำนรรจา
ก้อนเมฆายังจะฝ่าพายุลม
หลากเกสรยังจะบ่มให้โลกหอม
ฤดูกาลก็ยังพร้อมเวียนประหงม
สะพานรุ้งยังจะรอให้รื่นรมย์
ถนนรักยังจะชมให้ชื่นทาง
ฟืนชีวิตยังจะใช้ไฟชีวิต
รอยลิขิตยังจะสดให้เสกสร้าง
โฉมแห่งพรุ่งยังจะรุ่งอรุณราง
มุมมืดร้างยังจะพร่างด้วยแสงพราย
ไก่ตัวเก่ายังโก่งขันเพื่อวันใหม่
ลมหายใจยังกรุ่นหอมมิจางหาย

พยุงกายให้หยัดสู้กู้ชีวี

ชีวิตเธอยังจะมุ่งอีกมากมาย

ชีวิตฉันยังจะหมายอีกมากมี

(อนุโมทนา..สาธุ กับคุณ.ช.วัชรินทร์ที่แบ่งปันบทประพันธ์เพื่อการเผยแพร่)

@_@.พ่อแม่.@_@

พระ พุทธศาสนา
ได้กล่าวถึงความเป็นแม่ที่สำคัญๆไว้สองประการคือ “มารดาเป็นพรหมของบุตร”นั้นหนึ่ง”มารดาเป็นมิตรในเรือนตน” นั้นอีกหนึ่งท่านผู้รู้ได้เขียนถึงความจริงทั้งสองส่วนนี้ส่งเสริมรับรองคุณธรรมนี้ไว้ว่า แม่….เป็นครูผู้สอนแต่ตอนต้น แม่….ทุกคนอุดมพรหมวิหาร แม่….มีเมตตากรุณามุทิตาการ แม่….มีญาณอุเบกขาเป็นอารมณ์ แม่….เหมือนพระอรหันต์อันสูงสุด แม่….หวังบุตรธิดาอย่าขื่นขม แม่….กับลูกผูกมิตรจิตชื่นชม แม่….จึงสมภาษิตมิตรในเรือน ************** แม้คำสอนขั้นโลกุตตระธรรม จะบ่งบอกสัจจะข้อหนึ่งว่า”ความเกิดเป็นทุกข์”รวมถึงทุกข์ของผู้ให้กำเนิดผนวกเข้าไปด้วยว่า”เกิดมาก ทุกข์มาก เกิดน้อย ทุกข์ทุกข์น้อย ไม่มีการเกิดก็ไม่ต้องทุกข์เพราะการเกิดเลยก็ตาม ก็ไม่ได้ทำให้ความเป็นแม่ลดน้อยลง จะเป็นแม่โดยไม่ได้เจตนา หรือตั้งเจตนาก็ตามแม่เหล่านั้นก็ยังส่งเสียงพร่ำรำพันให้ได้ยินตลอดมาถึงความทุกข์นานาชนิด..เริ่มตั้งแต่ เมื่อลูกเกิด กายแม่เจ็บ เหมือนเหน็บศรเมื่อลูกมรณ์ แม่เจ็บใจ เหมือนใครหยามตอนลูกอยู่ แม่ช่วยชู ให้เด่นงามเห็นลูกทราม แม่ห่วงนัก คอยตักเตือน หากลูกทุกข์ แม่พลอยทุกข์ ไปกับเจ้าลูกหายเศร้า แม่สุขใจ ใครจะเหมือนแม่กับลูก ผูกพันจิต มิตรในเรือนเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งแม่ มิตรแท้เอย ******************* *** พ่อแม่ดี มีคุณ กับลูกมาก สู้ลำบาก หาเลี้ยง จนโตใหญ่ ยอมอดอยาก เพื่อลูก อยู่ร่ำไป จะหาใคร เหมือนพ่อแม่ นั้นไม่มี*** เปรียบพ่อแม่ เช่นโคมทอง ของชีวิต ช่วยชี้ทิศ ช่วยนำทาง ช่วยสร้างสรรค์ ให้ความรัก ให้ความรู้ ชูชีวัน ลูกจงหมั่น กตัญญู รู้แทนคุณ (เพื่อชีวิต จิตสำนึกที่ดีงามที่มีต่อกัน พ่อแม่ลูก)
…………………………………………………………………………………………………………………………….……………….

ภาพกิจกรรมงานของพระศาสนาที่วัดป่าวังไฮ

วัดป่าวังไฮ ต.หญ้าปล้อง อเมือง.จ ศรีสะเกษ

 

    

พระเสด็จ จากฟ้า สง่าศรี สัมผัสดิน ทุกถิ่นที่ เป็นศรีสง่า พระเสด็จ จากชั้น สวรรคา สัมผัส ทุกทั่วหน้า ประชาชี ชาวนาไทย ขัดสน ทนทุกข์ร้อน เกษตรกร อ่อนด้อย น้อยศักดิ์ศรี ไทยทอดทิ้ง ทุ่งนา สู่ธานี เคยปลูกข้าว เขียวขจี ก็จากจร พระเสด็จ จากฟ้า สู่นาข้าว ทรงโน้มน้าว สำนึกไทย ที่ไถ่ถอน ประเทศไทย เป็นประเทศ เกษตรกร ไทยทอดทิ้ง แผ่นดินดอน อยู่หน กว่าแปดสิบปี ในหลวง ของปวงราษฎร์ ไทยทั้งชาติ ได้ชื่นชม สมสมัย ภาพที่เห็น เด่นชัด ถนัดใจ กษัตริย์ไทย ทรงปกเกศ เกษตรกร

 

องค์ดาไลลามะประกาศความเป็นพระพุทธศาสา

สหรัฐอเมริกา:
องค์ดาไลลามะผู้นำจิตวิญญาณของทิเบต กล่าว่า การดำรงรักษา ประเพณีและวัฒนธรรม ของตนเองนั้นเป็นสิ่งสำคัญ แต่ไม่ถูกต้องนักที่
จะปิดประตูจากโลกภายนอก พร้อมกับบอกว่าจะ
พยายามผสมผสานคุณค่าของประเพณีดั้งเดิม และการศึกษาสมัยใหม่เข้าด้วยกัน ในศตวรรษ ที่ ๒๑
ทั้งนี้องค์ดาไลลามะ ได้สอนหลักอาริยสัจ ๔ ความจริงอันประเสริฐ ให้แก่ผู้สนใจในเมือง นิวยอร์ค สหรัฐอเมริกา ราว๖,๐๐๐คน ว่าไม่มี ผู้ใดจะหนีพ้นไปจากความเสื่อมของสังขาร แต่ ยังมีหนทางมากมายในการฝึกฝนจิตใจเพื่อบรร ลุเป้าหมายในการรู้ ตื่นและเบิกบาน การเชิญครู
บาอาจารย์ ผู้สอนศาสนามาให้พรแค่นั้นไม่อาจช่วยได้ แต่การเปลี่ยนแปลงจิตใจของตนเองนั้นจะช่วยได้อย่าง แท้จริง

อาหารมังสวิรัติสำหรับผู้ประพฤติธรรม

พิธีศพอย่างพุทธ

“สัตว์ทุกหมู่เหล่า จักทอดทิ้งร่างกายไว้ในโลก พระตถาคตผู้ศาสดา ผู้หาบุคคลเปรียบมิได้ในโลก ถึงแล้วซึ่งกำลังพระญาณ เป็นพระสัมมาสัมพุทธะเช่นนี้ ยังปรินิพพานแล้ว…”
(พุทธพจน์ ปรินิพพานสูตร เล่มที่๔๕ ) ต้นไม้ล้มก็เอาไปเป็นฟืน ถ้วยชามแตกก็เอาไปทิ้งถังขยะ หมา-แมวถูกรถทับตายก็เอาไปฝัง หากคนเราตายควรรีบเอาไปเผา
ชาวพุทธทุกวันนี้ส่วนใหญ่ที่ถึงแก่ความตายกันไปแล้วก็ยังต้องเป็นเหตุให้เสียทรัพย์มาก เสียเวลาเยอะ ต้องมาคอยดูแลสภาพอันน่าสมเพชของศพอีกนานวัน บางคนก็เก็บศพไว้นานเดือน-นานปีทีเดียว ซากศพแม้จะพยายามรักษาไว้ให้ดูดียังไง ก็คงบวมอืดน่าเกลียด ส่งกลิ่นเหม็น สีสันน่าขยะแขยงและเขย่าขัวญ แก่คนที่ถูกหลอกให้งมงายเชื่อเรื่องผีสาง ซึ่งรังแต่จะเก็บไว้สร้างบรรยากาศให้น่ากลัว หรือเป็นบรรยากาศที่แสนห่วย สุดเศร้าเคล้าน้ำตา ระคนเสียงสะอื้นไห้จากหมู่ญาติมิตร ที่ต้องพลัดพรากจากของที่รักของตนไป อย่างไม่มีวันได้กลับคืนมาอีกแล้ว ที่พอจะมองเห็นประโยชน์อยู่บ้างเล็กน้อย ท่ามกลางกองทุกข์ของการเก็บศพไว้นานวัน ก็คือ ..ได้มีโอกาสเป็นทุกข์นานๆหลายๆวัน เผื่อจะมองเห็นความทุกข์ของชีวิตได้ว่า ไม่มีของรักของหวงสิ่งไหนเลยที่จะไม่ถูกพรากจากเราไปเเม้สิ่งเดียว ใครยิ่งมีของรักมากๆคนนั้นก็ยิ่งจะต้องถูกพรากจากของรักนั้นมากๆบ่อยๆต้องพบทุกข์อยู่มากๆบ่อยๆตามไปด้วย ส่วนที่หอบหวงน้อย มีความรักใคร่อะไรไว้น้อย จึงพบทุกข์

กุลบุตรชื่อ พาหิยะทารุจีริยะ เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ซึ่งกำลังเสด็จบิณฑบาตรอยู่ในละแวกบ้าน พระผู้มีพระภาคทรงแสดงธรรมให้ฟังโดยย่อ ไม่กี่คำความเท่านั้น แล้วเสด็จต่อไปบัดนั้นเอง จิตของพระพาหิยกุลบุตร ก็หลุดพ้นแล้วจากกิเลสทั้งปวง ครั้นพระผู้มีพระเจ้าภาค เสด็จกลับจากบิณฑบาตรพร้อมพระภิกษุเป็นอันมาก ได้ทอดพระเนตรเห็นพาหิยะกุลบุตรถึงแก่ความตายไปเสียแล้ว ด้วยเหตุถูกวัวแม่ลูกอ่อนขวิด จึงตรัสกับภิกษุทั้งหลายว่า “ท่านทั้งหลาย จงช่วยกันเอาร่างของพาหิยะทารุจีริยะ ยกขึ้นสู่เตียงแล้วจงนำไปเผาเสีย”นี่เป็นตัวอย่างที่พระพุทธองค์ทรงชี้นำ”การทำพิธีศพอย่างพุทธ” เอาไว้ซึ่งขนาดพาหิยกุลบุตรนี้ได้บรรลุธรรมจนเป็นพระอรหันต์แล้ว พระผู้มีพระภาคก็ยังให้เผาศพอย่างรวดเร็ว จึงนับประสาอะไรกับคนธรรมดากิเลสทุกข์หนาหนักจะปล่อยให้ศพถูกเผาชักช้า ทำให้ผู้คนต้องจมปลัก ทุกข์ยากลำบากอยู่นานวันไปใยกัน อีกอย่างพระพุทธองค์ก็ทรงกระทำให้เห็น พิธีศพอย่างประหยัด เรียบง่าย ไม่ฟุ้งเฟ้อ เห่อเหิม น้อยภาระ

มีความสิ้นเปลืองทางเศรษฐกิจน้อยมาก ไม่ต้องเสียเงินค่าสวดศพ,ไม่ต้องเสียเงินค่าโฆษณาในหนังสือพิมพ์,ไม่ต้องเสียค่าดอกไม้ธูปเทียน -พวงหรีด ไม่ต้องเสียค่าเครื่องดื่มและอาหาร,ไม่ต้องเสียเงินตัดเสื้อผ้าใหม่เพื่อ”ไว้ทุกข์ “ไม่ต้องเสียเวลาเสียงานอื่นมากนัก,ไม่ต้องรดน้ำศพ,ไม่ต้องเก็บศพไว้ให้เปลืองพื้นที่และค่าฮวงจุ้ย,ไม่ต้องทุกข์ ลำบากตรากตรำเสียอกเสียใจกันเกินไป และโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ทำให้พิธีศพของพุทธแท้ๆต้องเลอะเทอะเสียไปจนเพี้ยนเป็นพิธีหลอกหากินของคน”ฉลาดโกง”ที่แอบอ้างอาศัยพิธีกรรมซึ่งไม่ใช่ของพุทธมาบังหน้าหากิน
ดังนั้นจึงต้องรีบจัดการงานศพโดยเร็ว แล้วหากยังอยากทำบุญเพื่อระลึกถึงผู้ตาย ก็ควรทำตามคำสอนของพระพุทธองค์ที่ตรัสไว้ใน”อากังขสูตร”เอาไว้ว่า
“ถ้าพึงหวังว่า มีจิตเลื่อมใสญาติสายโลหิตคนใด ตายไปแล้ว ย่อมตามระลึกถึง การระลึกถึงแห่งญาตินั้น พึงมีผลประโยชน์มาก ก็ต้องทำบุญให้บริสุทธิ์ในศีลทั้งหลาย
อันประกอบด้วยความสงบใจในภายใน
ไม่เหินห่างจากการทำใจให้สงบ
อันประกอบด้วยการพิจารณา ให้เห็นแจ้งความจริง ตามความเป็นจริง”
พระสูตรนี้ พระพุทธองค์ทรงเน้นให้เห็นชัดเจนว่า หากระลึกถึงผู้ตายอันเป็นที่รักเคารพคนใดแล้ว ก็ต้องถือศีล ๕ หรือศีล๘(กินเจ,มังสวิรัติ)หรือศีลอื่นๆให้บริสุทธ์บริบูรณ์จะได้เกิดผลบุญผลประโยชน์แก่ตนอย่างมากมาย การทำบุญคิดถึงผู้ตาย แล้วจะให้เกิดบุญ(การชำระใจ)เกิดกุศล(ความรู้-ความฉลาดที่ถูกธรรม)มากที่สุดจึงคือ การถือศีลปฏิบัติธรรมให้บริสุทธิ์นั่นเอง เพราะการถือศีลการกระทำที่ดีนี่แหละ คนที่อยู่ใกล้ชิดเราก็พลอยได้รู้ได้เห็น ได้ระลึกถึงความสุขเย็นของธรรมะไปด้วย ได้รับตั้งแต่ตอนมีชีวิตอยู่เป็นๆอยู่นี้เลยทีเดียว ไม่ใช่ไปมัวระลึกถึงกันต่อเมื่อสายไปเสียแล้ว “พิธีกรรมอย่างพุทธ”จึงมุ่งสร้าง “บุญ”อย่างเห็นๆอย่างเป็นๆอย่างไม่สายเกินตาย ดังนั้นถ้าพิธีกรรมใดทำแล้ว มีแต่เพิ่มกิเลสให้ผู้คนมากขึ้น ทำผิดศีล๕ พาเสพอบายมุข กันในงาน เช่นเล่นการพนัน ,กินเหล้า เมายา,ฆ่าไก่-หมู วัว-ควายฯลฯการเลี้ยงกันด้วยความตายของผู้อื่น พิธีกรรมนั้นย่อมเป็น”บาป”(ความไม่เจริญ)นั่นมิใช่พิธีกรรมของชาวพุทธ ที่จะพึงควรกระทำหรือให้การสนับสนุนด้วยประการใดๆเลย เรามาช่วยกันเป็นชาวพุทธแท้ๆที่พยายามทำพิธีกรรมอย่างพุทธ ให้ถูกต้องกันดีกว่า กุสะโล ชะหาติ ปาปะกัง คนฉลาดย่อมละบาป อนัตถัง ปริวัชเชติ อัตถัง คัณหาติ ปัณฑิโต บัณฑิตย่อมเว้นสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์
ถือเอาแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์ (พุทธวจน) ขอความสุขอันยิ่งใหญ่และยั่งยืนจงมีแด่มวลมนุษยชาติ
*************************************

ท่านสมณได้จาริก(เดินเท้า)ผ่านมาที่ศรีสะเกษท่านหยุดพักฉันอาหารที่วัดป่าวังไฮ

หนุบุ๋มและหนูแอนช่วยจัดบอร์ดให้วัดป่าวังไฮ